လူနဲ႕တူေသာ
ဆရာ၀န္
ကိုဇင္ေဇက သူ႕အြန္လိုင္း မဂၢဇင္းမွာ
လူငယ္ေတြအတြက္ တစ္ခုခုေျပာေပးပါဆိုေတာ့ ဘာေျပာသင့္သလဲ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္းတက္မယ့္
လူငယ္ေလးေတြအတြက္ ေျပာေပးပါ ..တဲ့။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ။ ကိုယ္ဘြဲ႕လြန္အတြက္
ျပဳစုခဲ့တဲ့ က်မ္းက ေဆးေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းကေနထြက္ခြာရတာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ျဖစ္ေနတယ္။
တခ်ိန္ကဆိုရင္ ႏိုင္ငံမွာ အမွတ္အျမင့္ဆံုးေက်ာင္းသားေတြပဲ
တက္ခြင့္႐ိွခဲ့တာ။ ေဆးေက်ာင္းသားဆိုရင္ လူေတာ္ေတြလို႕ သတ္မွတ္ထားၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေဆးေက်ာင္းေတြကေန
မနည္းလွေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ထြက္ခြာေနရတယ္။
ေတြ႕ရိွခ်က္ကိန္းကဏန္းေတြကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥေလးေတြက သိသင့္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ (ေဆးေက်ာင္းသားေတြတင္ မကပါဘူး။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတိုင္းလည္း ဆိုင္ပါတယ္)
တကယ္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့သူအမ်ားစုဟာ
(ဒီေန႕ေခတ္အေျခအေနအရ) တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို ေဘာ္ဒါေဆာင္ကေန
တက္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ ေဘာ္ဒါဆိုတာကလည္း သိတဲ့အတိုင္း စည္းကမ္းစည္းစနစ္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႕
စာမက်က္က်က္ေအာင္ ဖိထားၾကခဲ့တာမ်ိဳး။
တကၠသိုလ္ကေတာ့ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူရတဲ့
အပိုင္းက ပိုမ်ားလာခဲ့ၿပီ။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးေက်ာင္းေရာက္လာၿပီ၊ တကၠသိုလ္ေရာက္လာၿပီဆိုၿပီး
ခ်ဳပ္ကိုင္မွဳ ေလ်ာ့ေပါ့တာေတြ ေပးလာၿပီ။ အဲဒီမွာ စၿပီး အေပ်ာ္အပါးဘက္ လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
အေပ်ာ္အပါးဆိုေတာ့ ေဆးခ်၊ အရက္ေသာက္ဆိုတာမွ
အေပ်ာ္အပါးမဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ို႕ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းထြက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆို ေအးေအးေလးေတြပါ။
ဒါေပမယ့္ သူတို႕ဟာ တစ္ခုေသာ အေပ်ာ္အပါးမွာ ေပ်ာ္၀င္ရစ္မူးေနၾကတယ္။
“ ဂိမ္းေလ ”
ဂိမ္းစြဲလို႕ ေဆးေက်ာင္းထြက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ
မနည္းလွပါဘူး။
ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဂိမ္းကို အျပစ္တင္ေနတယ္
ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆြဲေဆာင္မွဳဆိုတာ ေနရာတကာ ရိွေနမွာပဲေလ။ ဂိမ္းမဟုတ္လည္း
တျခားေသာ ဆြဲေဆာင္မွဳေတြ ရိွေနမွာပါပဲ။
ေျပာခ်င္တာက
စိတ္ပါ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စိတ္ပါ။
ဘယ္လိုပင္ အားေကာင္းလွတဲ့ ဆြဲေဆာင္မွဳနဲ႕
ႀကံဳပါေစ။ ကိုယ္ရည္မွန္းတဲ့ ပန္းတိုင္ကို မယိမ္းယိုင္ေအာင္ စြဲကိုင္ေလ်ာက္လွမ္းႏိုင္တဲ့
မဆုတ္မနစ္တဲ့စိတ္ပါ။
အဲဒီစိတ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႕ မရပါဘူး။
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ယူရပါတယ္။
သိသိသာသာ လြဲသြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက သူမ်ားေတြ
သိလြယ္ပါတယ္။ ျပဳျပင္ေပးလြယ္ပါတယ္။ ဥပမာ အခုနကေျပာတဲ့ ေဆးခ်တာမ်ိဳး။ ဒါမ်ိဳးက မိဘေတြ၊
အေပါင္းအသင္းေတြ၊ ဆရာေတြသိလြယ္တယ္။ ျပဳျပင္ထိန္းေက်ာင္းေပးဖို႕လြယ္တယ္။
အျပင္မထြက္ပဲ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ဖုန္းေလးတစ္လံုးနဲ႕
ဂိမ္းေဆာ့ေနတဲ့သူက မျမင္လြယ္ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ျပင္ဖို႕လိုေနမွန္း မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္
စိတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပန္းတိုင္မွာ ခ်ထားဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္။
ခက္တာက
ပန္းတိုင္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႕ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္လည္း ခက္လွတယ္။ တခ်ိဳ႕က ၀ါသနာမပါပဲ မိဘက တိုက္တြန္းလို႕ ေရာက္လာတာရိွေသးတယ္။
အဲဒါ က်ေတာ့ ဒုတိယပိုင္းအေနနဲ႕ ေျပာပါ့မယ္။
+++++
ေဆးေက်ာင္းေရာက္လာၿပီး ဆရာ၀န္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္
ဒီႏိုင္ငံမွာ ျမင္ေနတာ နားၾကပ္ေလး ပုခံုးေပၚခ်ိတ္၊ ေဆးကုေနၾကတဲ့ ေဆးရံုက ဆရာ၀န္ေတြကိုပါပဲ။
တခ်ိဳ႕လည္း ခြဲတာ စိတ္တာေတြကိုျမင္ေနၾကလိမ့္မယ္။
အမ်ားစုက
ေဆးကုေနၾကတာမွန္ေပမယ့္ ဆရာ၀န္ဆိုတာ အဲဒီလို တေနရာထဲ ဂိတ္ဆံုးသြားတဲ့ တစ္ဖက္ပိတ္လမ္းမဟုတ္ပါဘူး။
ေဆးကုတဲ့ဆရာ၀န္အျပင္
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွာလည္း ဆရာ၀န္ေတြလိုေနပါတယ္။
ေရာဂါကာကြယ္ႏွိမ္နင္းေရးမွာ ျပည္သူေတြနဲ႕
ထိေတြဆက္ဆံရတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ၊ စာေရးတာ ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြအတြက္ အသိပညာေပးရတဲ့ဆရာ၀န္ေတြ၊ သုေတသနဆရာ၀န္ေတြ၊
စတဲ့စတဲ့ နယ္စံုပယ္စံုေတြ ရိွေနပါေသးတယ္။
ဆိုလိုတာက
ကိုယ္၀ါသနာမပါဘူးဆိုၿပီး (၀ါသနာပါတာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့ေလ) ။
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္
ပိတ္လိုက္မွာ စိုးတာပါ။
ဆရာ၀န္ဘ၀မွာကို
ေလ်ာက္စရာလမ္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ။
+++++
ေနာက္ဆုံး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ …
ဆရာ၀န္ဘ၀မွာျဖစ္ေစ၊
ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀မွာျဖစ္ေစ
အလိုအပ္ဆံုးကေတာ့ ...
က်င့္၀တ္ ပါပဲ …
ညံ့တဲ့ဆရာ၀န္က ေရာဂါကို ကုတယ္။
ေတာ္တဲ့ဆရာ၀န္က လူကိုကုတယ္။
ပိုေတာ္တဲ့ဆရာ၀န္ကေတာ့ ႏိုင္ငံကို ကုတယ္
… တဲ့။
အနည္းဆံုးေတာ့ လူကို လူလိုျမင္တတ္တဲ့
ဆရာ၀န္ေလး ျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္။ ဆရာ၀န္မွာ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ မေရြးရပါဘူး။ တ႐ုတ္ကုလား မေရြးရပါဘူး။
ခ်စ္သူမုန္းသူ မေရြးရပါဘူး။ ဆရာ၀န္ရဲ႕ မ်က္လံုးေအာက္မွာ
အားလံုးဟာ လူပဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူကို လူလိုျမင္တတ္တဲ့ လူသားဆန္တဲ့ ဆရာ၀န္ေလးေတြ
ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္မွာ ျမင္ခ်င္ပါတယ္။
သိပ္ႀကီးက်ယ္ေသာ
ဆႏၵႀကီး မဟုတ္ပါဘူးေလ …
0 comments:
Post a Comment